kolejny dzień życia, ale pierwszy dzień pisania

Chce mi się płakać? Tak.
Jak to ułożyć, aby to miało sens?
Chce mi się płakać, ponieważ Veronika już nie chce się ze mną przyjaźnić od dawna i podczas gdy ja żyje każdego dnia z tęsknotą i bólem to jej jest lepiej.
Ona jest wreszcie szczęśliwa i na drodze do tego stałam ja.
Ja i moje głupie problemy, ja i cały chaos który wprowadzam.
Ja i ja.

Jak odpuścic?
Jak ruszyć dalej?
Tak bardzo chciałabym wiedzieć. Chciałabym wiedzieć, że to nie koniec. Chciałabym wiedzieć, że jeszcze jest szansa (nie na to, że się znowu znajdziemy) na to, ze poznam kogoś i nasza relacja będzie tak czysta jak kiedyś moja i Veroniki. Teraz już nie ma takich ludzi i nikt nie jest aż tak wyjątkowy jak ona była.

Myśle, że nie tęsknie za nią jako człowiekiem, ale za relacją i miłością. Ona tak łatwo potrafiła odrzucić mnie na bok...