22 luty

 22 luty 2020

22/02/2020

Podświadomie wybrałam ten dzień jako dzień w którym zakończę wszystko. Rozmawiając z moim starym znajomym Wiktorem rok wcześniej, oznajmiłam mu, że daje sobie rok. 

Rok, aby wszystko zmienić. 

Rok, aby zobaczyć czy za rok wciąż będę tak boleć. 

W 2019 nie umiałam oddychać, ruszyć się czy odezwać się bez przeszywającej mnie tęsknoty i bólu. 

Zawsze miałam się za bardzo racjonalną osobę. Śmiem twierdzić, że z moich ust padły kiedyś słowa typu "Jak można się zabić wiedząc ile bólu i traumy to przysporzy rodzinie i ludziom dookoła" Jednak w 2019 nie myślałam o nikim, o niczym innym tylko o Lorze i nie umiałam oddychać, ruszyć się czy odezwać się bez przeszywającej mnie tęsknoty i bólu. 

Pamiętam jak w wakacje 2019, zanim jeszcze zdecydowałam iść do psychiatry, musiałam wyjść z sali kinowej, ponieważ czułam, że moje drogi oddechowe się zamykają. Ból psychiczny zmieniał się w ból fizyczny. Czemu akurat wtedy? Ponieważ pojechałam na festiwal troche myśląc, że to moja ostatnia szansa w życiu, a troche była to próba bycia "szczęśliwym" i wyjścia do ludzi.Możliwe, że miałam racje w obu tych aspektach, ponieważ po tym wszystkim doszłam do wniosku, że nie chce być w bólu, nie chce żyć w ciemności. 

/ Wtedy też odkryłam trik, nawet jak nie palisz to zapalenie papierosa pomaga odblokować drogi oddechowe w trakcie ataku paniki/

Tego roku miałam też drugą próbę "życia" wyjechałam spontanicznie z siostrą do Berlina. Ona byłą tak zachwycona, a ja? Ja pierwszy raz od dawna spędziłam z nią tyle czasu i miałam powód aby lubić ją od nowa. (O tym chyba w innym poście) B. jest naiwna, jest prosta, jest mądra, ale najważniejsze jest to, że jak i ja kiedyś - jest słońcem. A ja czułam się jakbym leżała w tym słońcu i pierwszy raz od dawna byłam szczęśliwa.

Te wydarzenia to chyba jedyne co pamiętam z tego roku. W jakiś sposób pośród tego bólu sprawiły, że wyszłam. Wyszłam nie do życia, ale do psychiatry. :)Do dzisiaj, wprost nie umiem mu powiedzieć, że chciałam odebrać sobie życie. Mówiłam "miałam złe myśli", "chciałam to zakończyć", ale przez gardło nie przechodzi mi stwierdzenie "chciałam odebrać sobie życie".